Δύο είναι οι εχθροί της ανθρώπινης ευτυχίας: πόνος και ανία. Σήμερα θα μιλήσω για τον πόνο. Θα έλεγε κανείς ότι ο πόνος δίνει σε ορισμένες ψυχές ένα είδος συνειδήσεως. Είναι όπως το λεμόνι στα στρείδια. Οι άνθρωποι ζούνε κάποια στιγμή έναν μεγάλο πόνο. Έρχεται ξανά, αλλά βρίσκει πιο σκληρή επιφάνεια. Είναι μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος για να γίνουμε σοφοί. Ακόμα κι όταν κάποιος είναι πεπεισμένος για την απελπισία του που φέρνει ο πόνος, πρέπει να δρα σαν να ελπίζει. Φαίνεται ότι κάνει τους δυνατούς δυνατότερους και τους αδύναμους πιο αδύναμους. Είναι κατάσταση του Εγώ. Τελικά χειρότερος πόνος είναι η μοναξιά που τον συνοδεύει. Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνος μπρος, χρόνια μετά...
Η ύπαρξή σου σε σκοτάδι όλο πηχτότερο βουτά.
Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Αχ, πούσαι, νιότη, πούδειχνες πως θα γινόμουν άλλος!
Κώστας Βάρναλης,
(από τον «Κωνσταντή»)